HAYIRSIZ EVLAT

11

BEĞENDİM

ABONE OL

News

EVLAT HATIRINA GÜNDE  BİN İTİN KAHRINI ÇEKTİK DE BİR GÜN BİLE BİR AH  DEMEDİK  AMA…

VEFASIZ BİR EVLADIN BİR ACI SÖZÜ, O BİNLERCE  İTİN KAHRINDAN  DA AĞIR GELDİ

Kalemimin dilini ısıra ısıra, yüreğimin inlemesini bastıra bastıra, öfkemin çeliği eriten, ormanları bir anda  küle dönüştüren ateşinin zapt edilemez   alevlerini zihnimin  dipsiz kuyularına  hapsettiğim öksüz bir çığlıktır…

Yaşam yorgunu bir babanın hüzünlü bakışlarından, çaresiz bir annenin nemli gözlerinden kalemimin gözyaşlarıyla sağdığı bu yazı.

“Ya Rab sen  bana en acı ihanet olan evlat ihaneti karşısında sağduyumu  yitirmeyecek bir güç ver.

Ya Rab beni cehennemin yedi kat dibindeki azapla   bu dünyada  tanıştıran…

Yüreğimi   utanç silahının cehennem ateşimden de beter  ateşiyle  her an binlerce  kez , bir cehennem zebanisi  sakinliğiyle umarsızca dağlayan  vefasız evlatlarımın ihanetine katlanacak sabır  ver .

SIRTIMDAKİ EN DERİN HANÇER İZİ SENİNDİR ARTIK OĞLUM, GURURLAN…

ANNENİN YÜREĞİNİN EN KANAYAN YARASI , BİR DOST HANÇERİNDEN DE KESKİN SÖZLERİNİN KANATTIĞI ,  KİMSELERE GÖSTEREMEDİĞİ EN GİZLİ  YARASIDIR  SEVGİLİ KIZIM, ÖVÜNEBİLİRSİN SEN DE BUNUNLA…

“Vicdanınızı  cebinize koyduğumuz  harçlıktan daha fazla bir parayı cüzdanınızda görünce mi kaybettiniz?

Vefanızı yeni sahip olduğunuz  bir  maaş kartıyla mı takas ettiniz?”

Bilirim sevgili çocuklarım, bilirimmm…

Yeni çıkan kanatlarınızla yaşamın engin göklerinde kanat çırpmak için sabırsızlanırsınız ve  üstelik bunun doğduğunuzdan beri bizim de en büyük hayalimiz  olduğundan habersiz…” diye mırıldanıyordu…

İhanet  hançerinin  kanattığı  bakışlarla…

Çocuklarının o an zihninde canlanan bebeklik suretlerine yaşam yorgunu o yalnız  baba, aylardır  uykuya hasret gözlerinden  gözyaşı diye kan damlayan kederli eşine, çocuklarını altında uyuttukları bahçelerindeki o ağaç gölgesinde şefkatle sarılarak.

“Biliyorum sağlığımızda bile  bize  birer  bardak su ikram etmenin  bahtiyarlığını artık bizlere yaşatmayacak…

Hastalandığımızda sizinle göz göze gelemeyeceğiz artık hasta yatağımızda.

Biliyorum ölüm döşeğinde son nefesimizi  verirken yanımızda olmanızın  huzurunu da  yaşatmayacaksınız siz bize…

Biliyorum arkamızda pırlanta gibi çocuklarımız  var gururunu da yaşayamayacağız  sizinle.

Sevinçle telefona koşmayacağım artık  her telefon çaldığımda, heyecanlanmayacağım artık  hangisi geldi acaba diye   kapı zili çalınca.

Akşama  ne yemek yapayımın  tatlı telaşıyla  erkenden  uyanmayacak artık anneniz , çeyizlerinizi nasıl tamamlayacağının o güzel kaygısıyla  geceleri gizlice tartışmayacak benimle …

Torunlarımızın büyüdüğünü göremeyecek, gelinimizin bir kahvesini içemeyecek, damadımızı yemeğe davet edemeyecek, dünürlerimizle tatlı sohbetler edemeyeceğimizin hayal kırıklıklarıyla , sessizce ağlayacağız her gece. Bu güne dek sizden gizlediğimiz, size göstermediğimiz yürek gözyaşlarımızla…

Biliyorum nerede hata yaptım da böyle vicdansız çocuklar yetiştirdim sorusu benim de  zihnimi kemirecek…

Ömrünü  ve  en kıymetlilerini vicdansızlara  karşı olan bir  savaşta yitirmiş  tüm babaların  gibi benim de zihnimi…

Vefasızlığınız  cehennem ateşinden de beter  bir ateşle  yakarken yine  yüreğimi,  gülüşünüzün hayali canlandı birden zihnimde,  öfkeyle yırttığım çöpteki  o solgun bebeklik fotoğraflarınızın parçaları ansızın ilişince gözüme…

Ve  yaşattığınız  tüm cehennem azaplarını unutturdu o an,  çöplükteki  o soluk,  yırtık resimlerinizden   beli belirsiz  görünen  suretleriniz…

Vefasızlıklarınızla cehenneme dönüştürdüğünüz o dünyam,  gülüşlerinizin  hayaliyle  bile cennete dönüştü yeniden…

Ateş  dokunanını yakar yaaa, ateş ne ki  çocuklar…

Ateş ne ki…

Cehennem ateşleri  bile  evlat ihaneti yanında bin yıllık  koca koca   çınarların  altındaki serin birer gölgelikler gibidir…

Evlat uğruna günde  bin itin kahrını çektik de bir gün bile bir ah  demedik  ama  vefasız bir evladın bir acı sözü   o binlerce  itin kahrından da acı geldi…

Yapmayın çocuklar…

Lütfen yakmayın , yakmayın ki siz de yanmayın…

Ramazan GÖKÇİ

Gazeteci / Yazar